En nu? Het is me niet gelukt - Persoonlijke update en bemoediging

Hier ben ik dan. Voor mijn gevoel ben ik niets verder. Toch moet ik wat schrijven, want mensen vragen hoe het gaat. Is het gelukt? Hoe is het met het afstuderen? Het is eindelijk tijd deze vragen te beantwoorden.

Afstuderen

Nee. Gewoon niet. Het is me niet gelukt. Ik ben dit jaar niet afgestudeerd en het afstuderen lijkt nog verder weg dan dat het eerst was. Ik denk dat het laatste wat ik deelde op mijn Instagram, was dat ik zou proberen mijn scriptie in een maand af te krijgen. Ik heb altijd al moeite gehad met deadlines en mijn grootste angst, was dat mijn uitstelgedrag ook in de weg van mijn scriptie zou gaan zitten. Ik weet niet hoe, maar de tijd vloog en ik had nog niets gedaan. Het was als ineens dat ik besefte: ik heb nog maar een maand. Moest ik opgeven? Nee... Ik moest schuld belijden en bidden en werken! Ik besloot te proberen zo veel mogelijk te doen. Ik besloot biddend te proberen alsnog die gevreesde deadline te halen. Mijn hoop en gebed was een hyperfocus wonder.

Alles-of-niets

Ik heb eerder hyperfocus momenten gehad. Mijn langste hyperfocus moment was de week voordat ik mijn vwo certificaten moest halen (een ander lang en wonderlijk verhaal) en daarom dacht ik dat het misschien weer zou werken als ik precies hetzelfde deed als toen. Dus... ik haalde alles uit mijn slaapkamer dat niet met mijn scriptie te maken had. Ik ontdeed mijn kamer van mijn geliefde prullaria en op mijn scriptieboeken na, was het helemaal leeg bovenop mijn malm-kastjes. Ook maakte ik een grote kalender op een A2 vel papier en hing deze boven mijn bureau. Op post-its schreef ik alle kleine en grote taken en plakte deze als planning op de kalender. Het helpt om tijd visueel te maken, had ik ergens gelezen toen ik voor de zoveelste keer zocht naar tips bij uitstelgedrag.

Het was erg ambitieus, dat wist ik van tevoren. Maar soms lijkt het alsof dat voor mij de enige manier is. Ik ben een alles-of-niets persoon en ik heb daar een hekel aan. Ik zou zo graag een routinematig werkend persoon zijn. Wat bid ik vaak om meer zelf discipline, focus en concentratie! Maar ook om vreugde in mijn werk in plaats van angst voor fouten.

Belijden en danken?

Enerzijds voel ik me schuldig. Ik ben lui geweest. Ik had te weinig vertrouwen. Te weinig geloof. Te weinig zelfbeheersing. Te weinig vreugde. Ik zocht het te veel in mezelf. Ik luisterde te veel naar mijn gevoel. Anderzijds probeer ik te danken voor de manier waarop God mij geschapen heeft. Als een creatieve en intuïtieve werker die nu eenmaal op een andere manier te werk gaat dan een routinematig werkende wiskundige (even heel stereotypisch). Ik weet dat God juist ook dat deel van mij wil en kan gebruiken tot Zijn eer.

En nu?

Ik heb mijn fouten beleden en bij Hem is vergeving. Alleen daarom kan ik nu verder. Vanaf het begin heb ik mijn studie (en specifiek mijn scriptie) in Zijn handen gelegd. Iemand zei mij eens: "Als christen heb je een heel relaxed leven" en ik wist wat hij bedoelde. Als jouw wil alleen maar is dat 'Zijn wil geschiede', dan geeft dat rust. Je hoeft niets, want God leidt. Hij leed voor mij en nu leidt Hij mij! Ik hoef alleen maar naar Zijn Woord te luisteren en alleen maar op Zijn wenken te letten. Het is lastig om geleid te worden door iemand anders dan God Zelf, omdat niemand zo volmaakt goed is als Hij is. Maar een goede God als mijn God? Hij is volledig waarheid en trouw (woorden die in het Hebreeuws ook aan elkaar verbonden zijn).

Natuurlijk baal ik. Ik moet ook bekennen dat ik nog steeds bang ben. Bang dat het dit jaar weer niet zal lukken. Bang voor mezelf... Toch hoop ik biddend verder te gaan. Nog een jaar. Gewoon, 'relaxed'.

Liefs en sjalom,

Sara-Maria

PS: Zou je mee willen bidden voor mij?